Το τοπίο αποτελεί εδώ και δεκαετίες ένα ερευνητικό πεδίο ειδικού ενδιαφέροντος για την Ιστορία της τέχνης που έχει αναπτυχθεί εξαιρετικά γόνιμα και έχει συμβάλει καθοριστικά, τόσο στη διεπιστημονική μελέτη του, όσο και στον συναφή θεωρητικό και μεθοδολογικό προβληματισμό σχετικά με την έννοια του «τοπίου» και την ιστορικότητα των χρήσεων και των σημασιών της. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με αυτές τις διαρκώς αναπτυσσόμενες διεθνώς ερευνητικές, εκθεσιακές και εκδοτικές τάσεις, οι μελέτες και οι έρευνες για το τοπίο στις εικαστικές τέχνες είναι ελάχιστες και εξίσου αναιμικός είναι και ο θεωρητικός προβληματισμός γύρω από αυτές, με εξαίρεση κάποιες σποραδικές μελέτες που αφορούν στο φωτογραφικό τοπίο. Τούτων δοθέντων η αναγκαιότητα μιας συστηματικής συγκέντρωσης και καταγραφής της καλλιτεχνικής και φωτογραφικής παραγωγής με θέμα το ελληνικό τοπίο προβάλλει ως άμεση προτεραιότητα για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της μελέτης και ερμηνείας της ιστορίας των τρόπων εικαστικής και ευρύτερα οπτικής αναπαράστασης του τοπίου του ελληνικού χώρου.